Οι νέοι εργαζόμενοι εν καιρώ κρίσης στην Ελλάδα

Σαν να μην εφτανε που όλα τα προηγούμενα χρόνια (στην εποχή της φούσκας ακόμα)  ο Έλληνας εργαζόμενος ήταν από τους χαμηλότερα αμοιβόμενους και απο τους πιο σκληρά εργαζόμενους, τώρα που το σύστημα -που είναι δουλικά υποταγμένο στο Κεφάλαιο και στις αρετές την άκρατης καπιταλιστικής ανάπτυξης,- με πρόσχημα την οικονομική κρίση, -η οποία παρουσιάζεται σαν φυσική καταστροφή στους πολίτες (ξαφνική, ανεξήγητη και αναπόφευκτη)- βρήκε ευκαιρία να καθιζήσει ακόμα περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα που με τόσες θυσίες και αίμα θεμελιώθηκαν τον προηγούμενο αιώνα.
Είναι γεγονός πλέον η ημιαπασχόληση έχει γίνει η επικρατέστερη μορφή εργασίας. Ένας  εργαζόμενος προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζήν είναι αναγκασμένος  να εργάζεται  με χαμηλές αμοιβές, απλήρωτες υπερωρίες, χωρίς ασφάλιση, σε οποιαδήποτε εργασία του ζητηθεί. Και αυτό γιατί; Γιατί αλλιώς θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη της ανεργίας και της απόλυτης ένδειας. Οι συνδικαλιστικοί φορείς εμφανίζονται ανίκανοι να υπερασπιστούν τα εργασιακά δικαιώματα και επιπλέον οι διάφορες  κυβερνήσεις περιορίζουν νομοθετικά την δύναμη τους. Αυτή η "κινεζοποίηση" των εργαζομένων είναι γνωστή συνταγή σε όλες τις χώρες που έχει εισβάλλει το ΔΝΤ. Η ανεργία σκόπιμα διατηρείται σε υψηλά επίπεδα για να καταπατούνται όσο γίνεται περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα, και να μεγιστοποιούνται τα κέρδη των πολυεθνικών. Ακόμα και η μοναδική λύση παλαιότερα: η μετανάστευση σε άλλες χώρες με πιο εύρωστη οικονομία, μοιάζει με παγίδα, δεδομένης της οικονομικής ύφεσης που μαστίζει τον πλανήτη. Τι επιδιώκεται λοιπόν; Ο κοινωνικός κανιβαλισμός;