Μετά την 11η Σεπτέμβρη του Γιώργου Δελαστίκ

"Όποιος ανταλλάξει την ελευθερία του για χάρη της ασφάλειας, δεν αξίζει τίποτα απο τα δύο." Ben Franklin.

Εφιαλτικός είναι ο κόσμος που αναδύθηκε μετά τις επιθέσεις με τα επιβατικά αεροπλάνα που οδήγησαν οι αεροπειρατές στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 εναντίον του Πενταγώνου των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον και των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη. Ετσι κι αλλιώς το πλήγμα είχε τόσο μεγάλη ψυχολογική σημασία που αποκλειόταν εξ ορισμού να μην είχε σοβαρότατες συνέπειες στη διεθνή πολιτική και στην εσωτερική ζωή της Αμερικής. Τα νεοσυντηρητικά γεράκια της κυβέρνησης Μπους, που μόλις προ ολίγων μηνών είχαν αναλάβει την εξουσία, όμως αξιοποίησαν στο έπακρο τις επιθέσεις, οι οποίες αποδείχθηκαν εξαιρετικά χρήσιμες για τα σχέδιά τους, προκειμένου να προωθήσουν την αναμόρφωση του κόσμου στη βάση των πιο ακραία αντιδραστικών ιδεολογικών και πολιτικών διακηρύξεών τους.

Η εξαπόλυση πολέμων από τις ΗΠΑ εναντίον ξένων χωρών που οι ηγέτες τους δεν είναι αρεστοί στην Ουάσιγκτον, με στόχο τη με στρατιωτικά μέσα ανατροπή των ηγετών τους και τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, υπήρξε το πρώτο θεμελιώδες στοιχείο της αμερικανικής πολιτικής μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001.

Ο ιμπεριαλισμός και οι κατακτητικοί του πόλεμοι στην πιο ωμή τους μορφή επανήλθαν με σφοδρότητα στην πολιτική επικαιρότητα επιζητώντας αποδοχή και νομιμοποίηση στις συνειδήσεις του κόσμου. Ξεκινώντας από το Αφγανιστάν, οι Αμερικανοί θεώρησαν πρόσφορο μετά την 11η Σεπτέμβρη να επιτεθούν κατά του Ιράκ για να λεηλατήσουν τα πετρέλαιά του - όπως κάνουν σήμερα και με τη Λιβύη σε... "κοινοπραξία" με τη Γαλλία και τη Βρετανία. Μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001 είχαν μάλιστα σκοπό να επιτεθούν και να κατακτήσουν το Ιράν και τη Συρία μετά το Ιράκ. Ηθελαν να αποκτήσουν τον πολιτικοστρατιωτικό έλεγχο όλων των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής.

Οι ΗΠΑ απέτυχαν να υλοποιήσουν πλήρως τα σχέδιά τους, τα οποία είχαν στόχο να μετατρέψουν την Ευρώπη, την Ιαπωνία, την Κίνα σε "ενεργειακούς ομήρους" των Αμερικανών. Αναγκάστηκαν να κάνουν συμβιβασμούς. Οπως δείχνει ο πόλεμος για την κατάκτηση της Λιβύης, έβαλαν στο "κόλπο" και τους Ευρωπαίους, με τους οποίους θα μοιραστούν τώρα την πετρελαϊκή λεία. Ο Ομπάμα δηλαδή συνέχισε τη γραμμή Κλίντον, ο οποίος επίσης είχε επιστρατεύσει τους Ευρωπαίους στον πρώτο επεκτατικό πόλεμο της νέας εποχής, την επίθεση διαμελισμού της Σερβίας το 1999 και ανατροπής του Μιλόσεβιτς.

Οι πολιτικές ελευθερίες των εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών των ΗΠΑ και της Ευρώπης υπήρξαν το σημαντικότερο θύμα της 11ης Σεπτέμβρη για τους λαούς της Δύσης. Με πρόσχημα τη δήθεν "καταπολέμηση της τρομοκρατίας", η αμερικανική και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προχώρησαν ταχύτατα σε πρωτοφανή μέτρα στραγγαλισμού ή συρρίκνωσης πληθώρας πολιτικών και ατομικών ελευθεριών των πολιτών των χωρών τους. Οικοδομήθηκε εν ριπή οφθαλμού ένα ανατριχιαστικά ολοκληρωτικό κράτος διαρκούς επιτήρησης κάθε κίνησης και επικοινωνίας εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων και Αμερικανών πολιτών που φυσικά καμιά σχέση δεν έχουν με την τρομοκρατία.

Ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας των κοινωνιών παρακολούθησης των πάντων στις οποίες ζουν σήμερα οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί είναι πρωτοφανής στην ιστορία, με την αξιοποίηση και της τεχνολογικής εξέλιξης. Ολες ανεξαιρέτως οι τηλεφωνικές επικοινωνίες όλων ανεξαιρέτως των πολιτών καταγράφονται, όπως και όλα τα ηλεκτρονικά μηνύματα που στέλνουν. Ανά πάσα στιγμή είναι εντοπισμένη η θέση του κάθε πολίτη που έχει πάνω του κινητό τηλέφωνο, ακόμη και αν το έχει κλειστό. Χιλιάδες κάμερες τον φωτογραφίζουν όπου και αν κινείται είτε με τα πόδια είτε με το αυτοκίνητό του.

Καμιά δικτατορία του παρελθόντος δεν είχε τη δυνατότητα παρακολούθησης κάθε κίνησης των πολιτών της όσο οι σημερινές δημοκρατίες της Δύσης. Ο αποτρόπαιος κόσμος του Οργουελ μοιάζει... παράδεισος ελευθερίας μπροστά στη σημερινή "κοινωνία της παρακολούθησης" κάθε δραστηριότητας από τις κρατικές αρχές ασφάλειας!

Τα βασανιστήρια επέστρεψαν ως μέθοδος ανάκρισης. Οι απαγωγές και οι εξαφανίσεις πολιτών από τη CIA, οι εν ψυχρώ εκτελέσεις πολιτών που θεωρούνται ύποπτοι από τις μυστικές υπηρεσίες ξανάρθαν στο προσκήνιο. Ξαναγυρίσαμε σε πολιτικό Μεσαίωνα μετά την 11η Σεπτέμβρη...

Μελαγχολικός Σεπτέμβρης του Γιώργου Δελαστίκ

Βαρύ, βαθιά μελαγχολικό από οικονομική, κοινωνική και πολιτική σκοπιά προμηνύεται το φετινό φθινόπωρο. Ενας πληθυσμός σε κατάσταση αβουλίας, αδράνειας και παραλυτικής απάθειας επιστρέφει από τις καλοκαιρινές διακοπές, οι οποίες ήταν σαφώς πιο μίζερες από άλλες χρονιές.
Ολόγυρα ακούγονται ανεδαφικές "λύσεις". Αλλος λέει ότι δεν θα πληρώσει την Εφορία. Αλλος πιστεύει ότι μπορεί να μην πάθει τίποτα αν πάψει να πληρώνει τις δόσεις για το στεγαστικό δάνειο ή τις κάρτες του. "Θα πάρουν οι τράπεζες μισό εκατομμύριο σπίτια; Τι θα τα κάνουν; Θα κλείσει η κυβέρνηση στη φυλακή ένα εκατομμύριο κόσμο που δεν θα πληρώσει την Εφορία; Θα κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα σε εκατομμύρια νοικοκυριά;" είναι μερικά από τα αφελή "επιχειρήματα" που ακούγονται.
Ο κόσμος αρνείται ουσιαστικά να αποδεχθεί την πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Δεν θέλει να πιστέψει ότι εκατομμύρια Ελληνες θα φτωχύνουν βίαια, πόσω μάλλον ότι θα φτωχαίνουν διαρκώς για πέντε, δέκα ή και παραπάνω χρόνια. "Μπόρα είναι, θα περάσει", σκέπτεται χωρίς να το ομολογεί.
Οικονομικός χειμώνας με παγωνιά που σκοτώνει και ατελείωτη διάρκεια βρίσκεται μπροστά μας, στην πραγματικότητα. Περί αυτού δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Θα το συνειδητοποιήσουμε, άλλωστε, όλοι πολύ γρήγορα και μάλιστα με πολύ οδυνηρό τρόπο. Η εποχή της σχετικής ευμάρειας των εργαζομένων, των αγροτών και των λαϊκών στρωμάτων γενικότερα παρήλθε ανεπιστρεπτί. Αυτό έχουν αποφασίσει οι οικονομικές ελίτ της χώρας μας και της Ευρώπης και αυτήν τη γραμμή υλοποιούν οι πολιτικοί ηγέτες όλων των χωρών της ηπείρου. "Αέναη λιτότητα παντού" είναι το σύνθημά τους.
Θα δεχτούν οι λαοί της Ευρώπης αδιαμαρτύρητα μια τέτοια υποβάθμιση της ζωής τους ή θα επιχειρήσουν να αντιδράσουν; Και αν αντισταθούν, μέχρι πού είναι ικανοί να φτάσουν; Είναι πασίδηλο ότι θεωρητικά υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι κατανομής του κοινωνικού πλούτου και όχι μόνο η "κινεζοποίηση" των Ελλήνων και Ευρωπαίων πολιτών που επιχειρείται. Το γνωρίζουν οι πάντες αυτό, γιατί από την προσωπική πείρα τους ξέρουν ότι ζούσαν πολύ καλύτερα μόλις δυο-τρία χρόνια πριν. Το ζήτημα όμως δεν είναι θεωρητικό. Είναι απολύτως πρακτικό. Το τι θα γίνει σε κάθε χώρα θα εξαρτηθεί από τις αντιδράσεις.
Οι κυβερνήσεις αλλάζουν την πολιτική τους μόνο αν συναντήσουν ανυπέρβλητες δυσκολίες και αντιστάσεις στην εφαρμογή της. Διαφορετικά, διακατέχονται από τη νοοτροπία "Αφού δεν αντιδρούν, τα υποζύγια αντέχουν, άρα, φορτώστε τα κι άλλο!". Αυτή η διαδικασία δεν έχει τέλος. Οποιος νόμιζε, π.χ., ότι ήταν αδύνατον η κυβέρνηση να αυξήσει τον ΦΠΑ για τις τυρόπιτες και τα σουβλάκια από το 13% που τον είχε πάει έχοντάς τον παραλάβει μόλις 8%, κατάλαβε πόσο αφελής ήταν μόλις του έπεσε κατακέφαλα το... 23% (!) που κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη.
Είναι αστεία η άποψη ότι "η κυβέρνηση δεν θα πάρει άλλα μέτρα λιτότητας εναντίον των εργαζομένων επειδή ο κόσμος δεν αντέχει άλλα μέτρα". Ποιος Ελληνας και ποιος Ευρωπαίος εργαζόμενος μπορούσε πριν από δύο μόλις χρόνια να φανταστεί ότι αντί για αυξήσεις θα γίνονταν μειώσεις στον μισθό του; Να όμως που έγιναν -και φυσικά θα συνεχίσουν να γίνονται χωρίς σταματημό, όσο εξαρτάται αποκλειστικά από τις προθέσεις των κυβερνήσεων των χωρών της ΕΕ. Ξέρουν ότι ο κόσμος αντέχει πολλά.
Πάνω από 2 τρισ. ευρώ δαπάνησαν οι κυβερνήσεις για να σώσουν το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Απολύτως καμία άλλη αιτία της πανευρωπαϊκής λιτότητας δεν υπάρχει πέρα από την προσπάθεια των κυβερνήσεων της ΕΕ να μαζέψουν από τους λαούς τα λεφτά που έδωσαν στους τραπεζίτες! Ας δούμε σχηματικά πώς το επιδιώκουν.
Η σκέψη τους είναι απλή. Η ΕΕ έχει 500 εκατομμύρια κατοίκους. Αν οι κυβερνήσεις πάρουν επιπλέον 1.000 ευρώ ετησίως από κάθε κάτοικο, μαζεύουν κάθε χρόνο 500 δισεκατομμύρια, μισό τρισ. ευρώ! Σε τέσσερα χρόνια μάζεψαν από τον κοσμάκη όσα έδωσαν στις τράπεζες! Η νοοτροπία είναι αυτή, τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες...

Οι νέοι εργαζόμενοι εν καιρώ κρίσης στην Ελλάδα

Σαν να μην εφτανε που όλα τα προηγούμενα χρόνια (στην εποχή της φούσκας ακόμα)  ο Έλληνας εργαζόμενος ήταν από τους χαμηλότερα αμοιβόμενους και απο τους πιο σκληρά εργαζόμενους, τώρα που το σύστημα -που είναι δουλικά υποταγμένο στο Κεφάλαιο και στις αρετές την άκρατης καπιταλιστικής ανάπτυξης,- με πρόσχημα την οικονομική κρίση, -η οποία παρουσιάζεται σαν φυσική καταστροφή στους πολίτες (ξαφνική, ανεξήγητη και αναπόφευκτη)- βρήκε ευκαιρία να καθιζήσει ακόμα περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα που με τόσες θυσίες και αίμα θεμελιώθηκαν τον προηγούμενο αιώνα.
Είναι γεγονός πλέον η ημιαπασχόληση έχει γίνει η επικρατέστερη μορφή εργασίας. Ένας  εργαζόμενος προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζήν είναι αναγκασμένος  να εργάζεται  με χαμηλές αμοιβές, απλήρωτες υπερωρίες, χωρίς ασφάλιση, σε οποιαδήποτε εργασία του ζητηθεί. Και αυτό γιατί; Γιατί αλλιώς θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη της ανεργίας και της απόλυτης ένδειας. Οι συνδικαλιστικοί φορείς εμφανίζονται ανίκανοι να υπερασπιστούν τα εργασιακά δικαιώματα και επιπλέον οι διάφορες  κυβερνήσεις περιορίζουν νομοθετικά την δύναμη τους. Αυτή η "κινεζοποίηση" των εργαζομένων είναι γνωστή συνταγή σε όλες τις χώρες που έχει εισβάλλει το ΔΝΤ. Η ανεργία σκόπιμα διατηρείται σε υψηλά επίπεδα για να καταπατούνται όσο γίνεται περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα, και να μεγιστοποιούνται τα κέρδη των πολυεθνικών. Ακόμα και η μοναδική λύση παλαιότερα: η μετανάστευση σε άλλες χώρες με πιο εύρωστη οικονομία, μοιάζει με παγίδα, δεδομένης της οικονομικής ύφεσης που μαστίζει τον πλανήτη. Τι επιδιώκεται λοιπόν; Ο κοινωνικός κανιβαλισμός;