Η ρήξη του κοινωνικού συμβολαίου

'Ο Ρομπέν της πορείας''

 Η έμπρακτη περιφρόνηση εκ μέρους του πρωθυπουργού των λαϊκών αντιδράσεων κατά της κυβερνητικής πολιτικής, η άρνηση υποχωρήσεων της κυβέρνησης στους διαδηλωτές και τους απεργούς που σταδιακά ενσταλάζουν στη συνείδηση του λαού την πεποίθηση ότι αυτές οι δημοκρατικές μορφές ειρηνικής διεκδίκησης δεν συγκινούν την κυβέρνηση και έχουν πλέον καταστεί αναποτελεσματικές, οδηγούν την πολιτική ζωή της Ελλάδας σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η περιφρόνηση των απεργών και των διαδηλωτών είναι ορθή και κυρίως αποτελεσματική πολιτική, αν κατόρθωνε ταυτόχρονα να εκτονώνει και να ενσωματώνει ή τουλάχιστον να αδρανοποιεί τις λαϊκές αντιδράσεις. Το γεγονός όμως ότι εκατό και πλέον χιλιάδες διαδηλωτές, όπως μετέδωσαν ξένα μέσα ενημέρωσης από την Αθήνα, βγήκαν προχθές στους δρόμους εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής, αποδεικνύει ότι αντιθέτως η λαϊκή οργή συσσωρεύεται. Αν εδραιωθεί η πεποίθηση ότι η εντός του δημοκρατικού πλαισίου εκδήλωσή της αδυνατεί να φέρει αποτελέσματα, τότε εγκυμονούνται κίνδυνοι διάρρηξης του «κοινωνικού συμβολαίου» που μέχρι τώρα καθόριζε τη λίγο - πολύ ειρηνική συμβίωση πολιτικών και πολιτών.

Ορισμένα πρώτα δείγματα υπέρβασης αυτού του πλαισίου, ανώδυνα για την ώρα, έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους. Σίγουρα συνιστά πλήγμα π.χ. για τη διεθνή εικόνα του Γ. Παπανδρέου το να υποχρεώνεται να διακόψει επί δεκάλεπτο διάλεξή του στο φημισμένο πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου εξαιτίας του άγριου γιουχαΐσματος που υπέστη από ομάδα Ελλήνων φοιτητών που φώναζαν το σύνθημα «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και ληστεύει τον λαό», όσο ασήμαντο και αν θεωρηθεί το γεγονός αυτό καθαυτό.

Το γεύμα μετά... κραξίματος του Χ. Πρωτόπαπα, η προ εβδομάδων αναγκαστική αποχώρηση από ταβέρνα λόγω αποδοκιμασιών του Θ. Πάγκαλου, το γιουχάισμα από εργαζόμενους του Π. Μπεγλίτη, η μυστική «μεταγωγή» από την πίσω πόρτα στον χώρο που θα μιλούσε στην Κομοτηνή του πρωθυπουργού για να αποφύγει διαμαρτυρόμενους πολίτες και πληθώρα παρόμοιων περιστατικών υποδηλώνουν μια συντελούμενη αλλαγή στους κανόνες συμπεριφοράς του λαού έναντι των πολιτικών ηγετών του. Τα σύ ννεφα έχουν αρχίσει να μαζεύονται. Αγνωστο πάντως είναι ακόμη, αν θα ξεσπάσει καταιγίδα. Δελαστίκ Γ.

 Η δυσαρέσκεια εκφράζεται σε παγκόσμιο επίπεδο
 -Και στην Αμερική:

  Πολ Ράιαν δεν πίστευε στα μάτια του: «Είναι σαν να ήρθε το Κάιρο στο Μάντισον», δήλωσε ο συντηρητικός βουλευτής του Ουισκόνσιν, οργισμένος με τους 10.000 διαδηλωτές στην πρωτεύουσα της πολιτείας και την κατάληψη του τοπικού Καπιτωλίου. Οργανωμένες από τα συνδικάτα, οι κινητοποιήσεις εναντίον του Ρεπουμπλικανού κυβερνήτη, Σκοτ Ουόκερ, διαρκούν ήδη δύο εβδομάδες και προκαλούν αντιδιαδηλώσεις του υπερσυντηρητικού Κόμματος του Τσαγιού. Ανάλογες σκηνές εκτυλίσσονται στις γειτονικές πολιτείες Οχάιο και Ιντιάνα, ενώ οι New York Times μιλούν για «πυρκαγιά, που εξαπλώνεται από σφοδρό άνεμο». Κι αν οι παραλληλισμοί με την αραβική εξέγερση εμφανίζονται τραβηγμένοι απ’ τα μαλλιά, οι αναλογίες με τα καθ’ ημάς είναι ισχυρές.

Οπως τα περιφερειακά κράτη της Ευρωζώνης, έτσι και πολλές αμερικανικές πολιτείες είναι υπερχρεωμένες. Στις εκλογές του Νοεμβρίου, οι Ρεπουμπλικανοί νίκησαν κατά κράτος και σε 21 πολιτείες πέτυχαν «τρίποντο», δηλαδή εξέλεξαν κυβερνήτη και απέσπασαν πλειοψηφίες σε τοπική Βουλή και Γερουσία. Η ηγεσία τους θεώρησε ότι ήρθε η ώρα για μια αντιμεταρρύθμιση, βαθύτερη από εκείνη της εποχής Ρέιγκαν. Ηδη, ηγετικά στελέχη τους, όπως οι Νιουτ Γκρίνγκριτς και Τζεμπ Μπους (αδελφός του πρώην προέδρου), εισηγούνται την επίσημη χρεοκοπία πολιτειών, ώστε να τους λυθούν τα χέρια για μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, ακόμη και για μη καταβολή των οφειλομένων συντάξεων. Παπακωνσταντίνου Π.